Giden geri gelmiyor..

Üzüldüm, ağladım, kırıldım, incindim..
Her teline kadar.
Herşeyi yasadım. Dısa vurmadım hiçbirşeyi içimde yasadım ve bitti, bitti gibi sayılır.
En yakınım dedigimi kaybettim..
Haklıydı hemde çok haklıydı..
Yazdım. Köpeklik yaptım resmen çooook uzun bir yazı yazdım, cevap vermedi.
Brad pitle bulustum bugun aksama dogru babişle gezdik derken telefon kapanmıs.
Eve bir geldim iki mesaj:
İkinizde yüzsüzsünüz
İkinizinde canını yakıcam
Bunlar nee!
Oyun mu oynuyorduk? Can yakmaca mı yapıyorduk ne yapıyorduk?
Ben insanları anlamıyorum..
Ya da insanlar beni anlamıyorlar.
Ben üzülmemişim, benim canım yanmamıs, ben bencilim, egolunun tekiymişim.
O uzun yazıda bile özür dilemeyip, affet demişim.
Ben hiçbiri degilim, ben bunlar degildim.
O bana yapsaymıs aynı şeyi ben daha kötüsünü yaparmısım ona.
Hayır yapmazdım ya yapamazdım. Ben evet en yakınım dediğime adilik yaptım ama onu o anda kaybetme korkusuyla Evet ben söyledim diyemedigimden yapamadım, diyemedim. Kaybedicem diye korktum. Öğrenmez dedim..
Neden kimse anlamıyor beni..
Beni aradıgında bile bana köpek muamalesi yaptı. Diyemedim lan hiç bişey sesim titredi kalbim agzıma geldi sadece ; tamam, haklısın, çok güzel.. Diyebildim..
Sadece bunlar..
Ben bu degilim ben bir hata yaptım evet kabul ediyorum sonuna kadar..
Kız, söv, bagır çağır..
Ama benim hiçbir duygu yasamadıgımı sanma.
Ben aradıgında siktir git, kapa telefonu da diyebilirdim.
Yapamadım. Ben diyemem. O benim bana ne yapsada yakın arkadasım
Arkadasımdı..
Oldu galiba biraz..
Üzülüyorum,  çok üzülüyorum. En azından her seyi yaptım özür dileyerek, vicdanım rahat üzülüyorum.. Ama ne yazıkki; giden geri gelmiyor..